In 2010 is het ziekteverzuim in de zorgsector voor het vierde opeenvolgende jaar licht gedaald. Dit blijkt uit de jaarcijfers van Vernet. Een flinke daling van het kortdurend verzuim ligt hieraan ten grondslag. Reden tot vreugde is er echter niet. De daling van het kortdurend verzuim maskeert namelijk een sluipend probleem: de stijging van het langdurig verzuim.
De daling van het kortdurend verzuim (1 t/m 14 dagen) komt doordat 2010 een grieparm jaar was. De stijging van het langdurig verzuim wordt door veel bedrijfsartsen in zorginstellingen herkend. Zij vangen signalen op dat zorgmedewerkers zich steeds meer ingeklemd voelen tussen protocollen en productiecijfers. Hiermee komt hun professionele autonomie onder druk te staan wat ten koste gaat van de arbeidssatisfactie. De kans op chronische overbelasting en verzuim neemt daardoor toe. Recent onderzoek van Menzis onderschrijft deze trend. Zij zien een stijgende vertrekneiging onder zorgmedewerkers.
Daarnaast gaat de vergrijzing een steeds grotere invloed uitoefenen op het verzuim. Werken in de zorg is fysiek zwaar, OBU en VUT zijn verleden tijd en mensen moeten ten minste tot hun 65e jaar door. Het is belangrijk dat zorginstellingen hierop anticiperen door werknemers te blijven boeien en signalen die duiden op uitval tijdig te herkennen. Dit vraagt om visie en om duurzaam werkgevers- en werknemersschap. Doordacht personeelsbeleid is financieel lonend, vooral omdat de personele kosten in de zorgsector circa 60 tot 70% van de totale kosten bedragen. Verzuim vanaf het eerste moment goed aanpakken, houdt medewerkers tevreden en leidt tot minder langdurig verzuim en lagere kosten.
